Ανθίζω μεθυσμένο ζουμπούλι μέσα σε πενήντα τετραγωνικά η αγάπη φτιάχνει καφέ μαγειρεύει ταΐζει τα αδέσποτα της γειτονιάς και πετάει τα σκουπίδια έπειτα μικραίνει πολύ και την κρύβω φυλαχτό στο μαξιλάρι μου λέει την προσευχή μου όταν εγώ μπερδεύω τα λόγια με την θλίψη κλείνει το φως στο μπάνιο όταν το ξεχνάω αγουροξυπνημένη και μισή όνειρο μισή Δευτέρα πρωί έπειτα κλείνει εισιτήρια για εξωτικούς προορισμούς όταν πλησιάζουν οι μέρες για το μεγάλο ταξίδι τα ακυρώνει όλα και πάμε βόλτα με τα πόδια στη γειτονιά διαλέγουμε δρόμους που δεν έχουμε πάει πάλι χανόμαστε ρωτάμε τους περαστικούς μετακομίσαμε χθες τους λες και ας έχουμε εδώ είκοσι χρόνια γυρίζουμε πίσω όταν σε είδα πρώτη φορά και ήθελες να κεράσεις καφέ και μετά μπροστά δίπλα από ένα μεγάλο παράθυρο που ανοίξαμε με τον τροχό για να βλέπει το σπίτι θάλασσα μακριά όσο φτάνει το βλέμμα βάλαμε και μια ωραία κουρτίνα που αφήνω ανοιχτή και κάπως έγινε το μικρό σπίτι στην ταράτσα βαρκούλα κι εσύ τι όμορφο της σκάλισες το όνομα μου.
 

Αθανασία Κρατημένου

Η Αθανασία Κρατημένου γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Γράφει ποίηση, μικρά διηγήματα και πειραματίζεται με θεατρικού τύπου κείμενα. Ως σήμερα έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές:  «Μνημόπολη - Μια άχρονη και ημιτελής αλφάβητος» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2012), «Οδός Λήθης» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2019) και «Δίπυλος τόπος» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2020).