Κατολίσθηση δεν είναι μόνο να πέφτουν τα χώματα και οι πέτρες στον ακατάλληλο και επικίνδυνο δρόμο Λαγκάδια - κάτω Γορτυνία.

Κατολίσθηση είναι να διολισθαίνεις από την πραγματικότητα κάνοντας πως δε βλέπεις τις πολιτικές ευθύνες του προβλήματος.

Το αίτημα για τη δημιουργία ενός σύγχρονου οδικού άξονα που θα συνδέει την Τρίπολη με την Αρχαία Ολυμπία δεν αποτελεί καθολικό αίτημα, όπως θέλουν να το προβάλουν ορισμένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν αποτελεί αίτημα των κυβερνήσεων, των κομμάτων τους, των δημοτικών και περιφερειακών τους αρχών που ακολουθούν την πολιτική της εγκατάλειψης της Γορτυνίας. Αν ήταν και δικό τους αίτημα, θα το είχαν υλοποιήσει τόσα χρόνια.

Η στάση τους δε χωρά παρερμηνείες. Ο δρόμος δε θα φτιαχτεί, έτσι λένε, γιατί η ΕΕ θεωρεί ότι δε θα υπάρξουν αυξημένα έσοδα με βάση την αρχή "κόστους - οφέλους". Αυτό είναι το δικό τους κριτήριο...το κόστος και το όφελος... όχι η ασφάλεια και οι ζωές των διερχόμενων. Κι όταν αποφασίζουν να κατασκευάσουν κάποιο έργο, δεν ξεχνούν να φορτώνουν στις πλάτες των φορολογούμενων τόσο το κόστος της κατασκευής όσο και της συντήρησής του.

Ρωτάνε πολλοί: Γιατί δεν υπάρχουν οργανωμένες αντιδράσεις από τους Γορτύνιους;

Η απάντηση είναι προφανής.

Η Γορτυνία δεν έχει αγωνιστική δημοτική αρχή, που να πιστεύει στη δυναμική διεκδίκηση του λαού της. Όπως δεν είχε και όλα τα προηγούμενα χρόνια που διοικούσαν οι εκλεγμένοι της παράταξης Μέγα. Και σε αυτό το ζήτημα συμπλέουν με την πολιτική των κυβερνήσεων, που καθιστά απαγορευτική την κατασκευή ενός σύγχρονου και ασφαλούς αυτοκινητόδρομου, ο οποίος σίγουρα θα έδινε ανάσα στην ευρύτερη περιοχή.

Άρα λοιπόν, το ζήτημα του δρόμου δεν είναι κατασκευαστικό, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν, αλλά πρωτίστως πολιτικό. Η κατολίσθηση δεν είναι συγκυριακή αλλά μόνιμη. Έχει να κάνει με την "κατολίσθηση" στην αγωνιστικότητα, την "κατολίσθηση" στη βούληση για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Οι όποιες κραυγές αγωνίας ακούγονται κάθε φορά στο διαδίκτυο, μπορεί να είναι ειλικρινείς, αλλά δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Παραμερίζονται πολύ εύκολα από το "γκρέιντερ" μιας τοπικής και κεντρικής διαχείρισης, η οποία έχει στρώσει για τα καλά στη συνείδηση της πλειοψηφίας των Γορτύνιων την "πίσσα" της παραίτησης και των μειωμένων απαιτήσεων.

Αυτό βεβαίως, δε σημαίνει ότι οι Γορτύνιοι πρέπει να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Θα πρέπει να οργανώσουμε τον αγώνα μας με δυναμικές και πολύμορφες κινητοποιήσεις για να ασκήσουμε ουσιαστική πίεση, βγάζοντας πρώτα απ' όλα πολιτικά συμπεράσματα. 

Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούμε το επόμενο διάστημα, εάν θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα.

Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης
12/1/24