Και κάτι τέτοιες ώρες μου έρχονται ξανά εκείνα τα λόγια του «σοφού» Ίβιτσα Όσιμ αναφορικά με τον γνωστό χαρακτηρισμό του για την μπάλα που έμεινε στην ιστορία και σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις μονολογούμε.

Επέλεξα να ξεκινήσω έτσι το άρθρο μου για την ισοπαλία του Παναρκαδικού στην πρεμιέρα κόντρα στον Παλληξουριακό με τους πράσινους παρά το μέτριο έως διστακτικό σε κάποιες περιπτώσεις παιχνίδι τους να νιώθουν εαυτόν αδικημένο έχοντας κάθε λόγο να τα βάζουν και με την τύχη τους και με την αστοχία τους.

Αποτέλεσμα αυτού το τριφύλλι με το «καλημέρα» στον 5ο όμιλο να «πετάξει» δύο βαθμούς που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει βάλει στο σακούλι του και τώρα να μιλάμε με άλλα λόγια, από άλλη οπτική και από άλλη σκοπιά όμως καλούμε να σας αναλύσω μέσα από τον δικό μου τρόπο τις σκέψεις μου.

Πάντα οι πρεμιέρες έχουν ιδιαιτερότητες, έχουν ένα έξτρα άγχος και έχουν την δική τους ξεχωριστή σημασία με τον Παναρκαδικό να πέφτει ουσιαστικά «αιχμάλωτος» των χαμένων του ευκαιριών μιας και στις φορές που μπήκε στην αντίπαλη περιοχή έστω και αν αυτές δεν ήταν πολλές έφτιαξε προϋποθέσεις και δημιούργησε κίνδυνο.

Οι πράσινοι στο χαμηλό τέμπο των φιλοξενούμενων και στην διπλή ζώνη άμυνας τους με καλά ντουμπλαρίσματα τόσο στον άξονα όσο και στις φορές που ο Στρέμπας τραβιόνταν πιο έξω για να υποδεχτεί μπάλα δεν βρήκαν λύσεις όμως βρήκαν τον τρόπο μέσα από την ποιότητα του Μιχόπουλου και την τρομερή γκολάρα που έβαλε να πάρουν το προβάδισμα.

Το γκολ έφερε όπως είναι λογικό αυτοπεποίθηση και ανέβασε την ψυχολογία με το τριφύλλι να βρίσκει ένα καλό εφτάλεπτο μετά το 1-0 με ρυθμό που είχε ως επιρροή του και το κερδισμένο πέναλτι του Στρέμπα με τον Ασποστόλη να το αφήνει στον Μιχόπουλο που λίγο πριν με την γκολάρα του ξεσήκωσε το γήπεδο και τον Μεγαλοπολίτη να στέλνει τον Βλάχο στην απέναντι γωνία αλλά όχι και την μπάλα στα δίχτυα με αυτή να σταματά στο δοκάρι.

Μιλάμε ίσως για την πιο κομβική στιγμή του αγώνα καθώς αν ο Παναρκαδικός στο 42’ πάρει προβάδισμα δύο τερμάτων μετά το πράγμα (παρότι στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορείς να πεις ποτέ) δύσκολα μετά θα μπορούσε να αλλάξει στο δεύτερο ημίχρονο.

Το χαμένο λοιπόν πέναλτι έφερε μια μίνι νευρικότητα στα πρώτα λεπτά της επανάληψης με τους νησιώτες αφού έμειναν εντός αγώνα με «κρύο» τρόπο και μια στημένη μπάλα από το ύψος του κέντρου να κάνουν το 1-1 έπειτα από αδράνεια στην πράσινη άμυνα κόντρα στην ροή του αγώνα αφού για 45’ λεπτά δεν είχαν επί της ουσίας απειλήσει.

Ο Παναρκαδικός αναζητούσε την στιγμή του γιατί εκεί πήγαινε το παιχνίδι στην μια στιγμή και όμως βρήκε τρεις, στην κεφαλιά του Κοπρένκα που έβγαλε δύσκολα ο Βλάχος, με τον Στρέμπα, στην πρώτη με το πλασέ-γύρισμα που έκανε με την μπάλα να χορεύει εκατοστά από την γραμμή αλλά να έχει εξωτερικά φάλτσα πηγαίνοντας με σαδιστικό τρόπο παράλληλα άουτ και ξανά με την κεφαλιά ψαράκι του Στρέμπα που αμυντικοί και δοκάρι δεν του επέτρεψαν να πανηγυρίσει.

Όχι, ο Παναρκαδικός δεν ήταν καλός, δεν ήταν όπως μας έχει συνηθίσει η όπως θα περιμέναμε έχοντας καλά αλλά και κενά κομμάτια στο παιχνίδι του αλλά δεν άξιζε όμως και την ισοπαλία και αυτό είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο με τον Παλληξουριακό στην μιάμιση ευκαιρία να βρίσκει γκολ και το τριφύλλι να σπαταλά τέσσερις με πέντε κλασσικές περιπτώσεις.

Στα τελευταία λεπτά η πίεση για γκολ έφερε άγχος και μια κόκκινη κάρτα (Πλεμμένος), έφερε σήκωμα της μπάλας περισσότερο από όσα θα έπρεπε, έφερε μεγάλες αποστάσεις στις γραμμές κυρίως στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου και έλειψε παρά την προσπάθεια που έγινε το καθαρό μυαλό η μπάλα να πάει στις πλευρές και από εκεί να έρθει είτε μια σέντρα είτε να δημιουργηθεί το ρήγμα (το επιχείρησε αλλά σποραδικά ο Σαραντόπουλος και ο Μιχόπουλος).

Το ερώτημα εκτός τους ενός βαθμού και της πρώτης ισοπαλίας του Παναρκαδικού στ γήπεδο του είναι που πάει η δουλειά βλέποντας και τα αποτελέσματα των άλλων αγώνων και στο άκουσμα της νίκης του Πανγυθεατικού επί του Μιλτιάδη και της νίκης της Θύελλας Αμπελοκήπων στην Ζάκυνθο επί του Ατρόμητου Πατρών.

Πρώτο δείγμα σε ένα πιο συνολικό επίπεδο πέραν από το αγωνιστικό σκέλος του αγώνα πως στον όμιλο αυτό δεν υπάρχουν μάλλον φαβορί , πως υπάρχουν καλές ομάδες με στόχους και φιλοδοξίες και πως αναμένεται να γίνει μεγάλη «μάχη» αναφορικά με το ποιοι θα είναι στο τέλος της διαδρομής οι τρεις πρώτοι (δεν ξέρω όντως είναι οθετικά η όχι αυτά τα αποτελέσματα για τον Παναρκαδικό).

Συμπερασματικά λοιπόν κάθε λάθος στοιχίζει, κάθε ολιγωρία πληρώνεται και κάθε κενό διάστημα τιμωρείται και το είδα/είδαμε νομίζω και στο παιχνίδι με τον Παλληξουριακό όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο γι’ αυτό πέραν από την απαιτούμενη ευστοχία που θα χρειαστεί πρέπει να υπάρχει μεγάλος βαθμός συγκέντρωσης από την αρχή ως το τέλος σε κάθε φάση και συνθήκη του αγώνα.

Κάνω επίλογο με το ότι χρόνος δεν υπάρχει μιας και την Μεγάλη Τετάρτη 1 Μαΐου οι πράσινοι έχουν δύσκολη εκτός έδρας αποστολή στην Αχαία κόντρα στον Ατρόμητο Πατρών για την δεύτερη αγωνιστική και σίγουρα χρειάζεται και θα χρειαστεί η ομάδα μετά το πρώτο της «Χ» να πάρει και εκτός έδρας αποτέλεσμα/αποτελέσματα.

ΥΓ Φοβερή η παρουσία του κόσμου με πολύ ποδοσφαιρικό κοινό, με εκπροσώπους σωματείων του νομού, παράγοντες της Ένωσης, παιδιά άλλων ομάδων, παλαιμάχους της ομάδας και κερκίδες που είχαμε minimum μια πενταετία να δούμε τόσο γεμάτη.

Αντώνης Χρονάκης