Ως εκπαιδευτικός πληροφορικής, αντιμετωπίζω όλο και πιο συχνά δυο τοποθετήσεις.

Η πρώτη, προέρχεται από τους γονείς, όταν ρωτούν «πώς τα πάει στο μάθημα» προσθέτοντας «είναι το αγαπημένο του αντικείμενο, του αρέσουν οι υπολογιστές».

Η δεύτερη, είναι δια στόματος των μαθητών. «Μου αρέσει η πληροφορική, θέλω να μάθω να φτιάχνω παιχνίδια».

Και οι δυο πηγάζουν από το ίδιο ακριβώς σημείο. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι μαθητές (κυρίως αγόρια), περνούν όλο και περισσότερες ώρες στον προσωπικό υπολογιστή ή/και στο smartphoneτους παίζοντας παιχνίδια. Αυτό που αγνοούν, βέβαια, είναι πόσες εργατοώρες και τι κεφάλαιο απαιτεί η ανάπτυξη αυτών των παιχνιδιών, τα οποία δημιουργούνται από πολυπληθείς ομάδες ταλαντούχων προγραμματιστών, συνήθως μέσα σε ένα χρονικό διάστημα κάποιων ετών,και φτάνουν να μεταπωλούνται για δισεκατομμύρια δολάρια, όπως για παράδειγμα το Minecraftστην Microsoftέναντι 2,5 δις δολαρίων το 2014.

Να ασχοληθεί λοιπόν ο μαθητής με την πληροφορική; Να υποστηρίξουν οι γονείς του την «κλίση» του;

Η απάντηση είναι, όχι.Καταρχάς, η ύπαρξη κλίσης ή ταλέντου πρέπει να εξεταστεί. Και αυτό πρέπει να γίνει στο πραγματικό αντικείμενο της πληροφορικής –όχι παίζοντας παιχνίδια. Ο μαθητής από ψηφιακός καταναλωτής πρέπει να γίνει δημιουργικός παραγωγός. Κάτι πολύ δύσκολο για τον εξής λόγο: το χάσμα ανάμεσα στο αποτέλεσμα που θα πετύχει μαθαίνοντας πληροφορική και σε αυτό που αντικρίζει ως καταναλωτής (θαυμάσιο λογισμικό με κάθε λογής δυνατότητες, ψηφιακές βοηθούς τεχνητής νοημοσύνης, παιχνίδια με απολύτως ρεαλιστικές απεικονίσεις, πανίσχυρα λειτουργικά συστήματα και ένα διαδίκτυο με απίθανες υπηρεσίες) είναι τεράστιο. Και μεγαλώνει συνεχώς. Ειδικά, ο τομέας ανάπτυξης παιχνιδιών είναι ο αγώνας 100 μέτρων σε Ολυμπιακούς Αγώνες, συγκρινόμενο με οποιοδήποτε άλλο πεδίο εφαρμογής.Και όπως όλοι γνωρίζουμε, πρέπει πρώτα να μπουσουλήσεις πριν γίνεις ΓιουσέινΜπολτ.

Τι πραγματεύεται όμως επί της ουσίας η πληροφορική; Στην καρδιά της, βρίσκεται η δυνατότητα να πούμε στον υπολογιστή τι να κάνει δίνοντας του τις κατάλληλες εντολές. Αν, λοιπόν, ο μαθητής ελκύεται από αναγνώσματα όπως το Learntocodebysolvingproblems(DanielZingaro, εκδόσεις nostarchpress) ή περνάει χρόνο στον υπολογιστή ακολουθώντας τους εκπαιδευτικούς οδηγούς στοw3schools.com και ενδιαφέρεται να εφαρμόσει γράφοντας τα δικά του μικρά προγράμματα, τότε ναι, το πράγμα αλλάζει.

Θέλω να πιστεύω πως στο σχολείο αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε. Η πληροφορική είναι ένα ιδιαίτερα δημιουργικό επάγγελμα, με πολύ καλές αποδοχές και εξασφαλισμένο μέλλον, ειδικά όσο η ψηφιακή μετάβαση της χώρας αλλά και του κόσμου ολόκληρου εξελίσσεται. Είναι όμως και ιδιαίτερα απαιτητική σε γνώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι λόγω ανεπαρκούς επαγγελματικού προσανατολισμού, έχουμε παραιτήσεις φοιτητών από τις αντίστοιχες σχολές. Μπαίνουν χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς τους περιμένει και αποχωρούν όταν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτό που φαντάζονταν. Γιατί, για να προχωρήσει κάποιος στην πληροφορική, θέλει αγάπη για το πραγματικό αντικείμενό της.

Δημήτρης Πανταζόπουλος