Προτού αναφερθώ στους νικητές αναφορικά πάντα για τα όσα είδα στον 52ο τελικό του Κυπέλλου Αρκαδίας θα σταθώ στους ηττημένους γιατί πολύ απλά η αξία του νικητή κατά την δική μου άποψη δίνει δόξα στον ηττημένο.

Το Λεωνίδιο έπαιξε για να πάρει το Κύπελλο, κάνοντας το με όλες του τις δυνάμεις, με αμέτρητο ποδοσφαιρικό πάθος, με ένα ξεκάθαρο ποδοσφαιρικό πλάνο και με μεγάλη θέληση σε όλη την διάρκεια του αγώνα ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα κόντρα σε μια ομάδα που διαθέτει και την ποιότητα αλλά και τις επιλογές στο βάθος του ρόστερ για να αλλάξει τα δεδομένα ενός αγώνα όπως και έγινε.

Θα σταθώ αρχικά στην πολύ καλή δουλειά και στον εξαιρετικό τρόπο που ο Αργύρης Κατσίχτης είχε προετοιμάσει την ομάδα του και για όσους ίσως δεν γνωρίζεται ο Λάκωνας τεχνικός με την τεράστια πείρα στους πάγκους είναι μέτρ των ειδικών αποστολών και των do or die παιχνιδιών γεγονός που φάνηκε έστω και αν το Κύπελλο στην προκειμένη περίπτωση πήγε αλλού.

Το Λεωνίδιο για 45’ λεπτά ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλό πραγματοποιώντας μια πολύ μεστή εμφάνιση με την ομάδα να παρουσιάζεται σίγουρη στα αμυντικά της καθήκοντα, με κλείσιμο χώρων, με καλές αλληλοκαλύψεις, με περιορισμό στην δεύτερη πάσα και κόψιμο των πεδίων αλλά και με άμεσο τρόπο παιχνιδιού ζητώντας το ανοιχτό γήπεδο και την γρήγορη μεταφορά στο transition.

Στο 10’ οι ερυθρόλευκοι πήραν τον προβάδισμα με γκολ από στημένη μπάλα έπειτα από ομαδική επιμονή και τύχη στο σουτ του Μπακάλη όμως η θεά τύχη γύρισε την πλάτη στην ομάδα της Νότιας Κυνουρίας όταν στο 17’ ο Ντομαζέτι βρέθηκε απέναντι από τον Καψιμάλη και από μισό μέτρο σημάδεψε δοκάρι στην μεγαλύτερη ευκαιρία του αγώνα.

Μιλάμε για κλασσική στιγμή που εφόσον εκεί το Λεωνίδιο έπαιρνε αέρα δύο τερμάτων πιθανόν τα πράγματα να είχαν πάρει ακόμα και άλλη τροπή μιας και τα δεδομένα θα ήταν πολύ διαφορετικά για την εξέλιξη του αγώνα και αναφέρομαι και στο πνευματικό κομμάτι μιας και σε τελικούς πάντα η ψυχολογία έχει την δική της σημασία.

Στο δεύτερο μέρος και με αφορμή το γρήγορο γκολ του Παναρκαδικού τα πράγματα άλλαξαν με το Λεωνίδιο να φαίνεται όσο περνούσε η ώρα και όσο η κούραση έκανε την εμφάνιση της να μην έχει τις επιλογές και τα υλικά εκείνα που θα έρχονταν από τον πάγκο με στόχο να βάλουν νέα πράγματα στο παιχνίδι του.

Ο Παναρκαδικός σε αντίθεση με το Λεωνίδιο είχε επιλογές, είχε λύσεις και είχε παίχτες να φέρει από το πάγκο που μπήκαν και έδωσαν πράγματα με την ομάδα της Νότιας Κυνουρίας να στερείται αυτού αλλά να παίζει και να τα δίνει όλα ως το φινάλε του αγώνα.

Τρομερή εμφάνιση από τον κορυφαίο Αρκά τερματοφύλακα Κώστα Γιαννούση, απίθανος ο Σοφοκλής, πάλευε μόνος του δημιουργικά ο Γρηγόρης Λάτσης, πολύ καλός ο Κρεββατάς, σταθερότατος ο Μπακάλης, τα έδωσε όλα ο Γιώργος Λάτσης ενώ επίσης καλή εμφάνιση έκαναν και οι Μπαλαρίνης, Γκέκας, Βρεττάκης και Ντομαζέτι (στο πρώτο μέρος) και Κωνσταντάς.

Η προσπάθεια μα κυρίως η σοβαρότατη αγωνιστική εικόνα του Λεωνιδίου αποτέλεσε και την αφορμή για το θερμό χειροκρότημα των φιλάθλων του στο τέλος του αγώνα που με τον τρόπο τους επιβράβευσαν τα παιδιά τους για την μεγάλη τους προσπάθεια απέναντι σε ένα κακά τα ψέματα ισχυρό αντίπαλο για την δυναμική του τοπικού μας ποδοσφαίρου.

Το Λεωνίδιο πέραν από το αν δεν πήρε το Κύπελλο είναι μια ομάδα που συνεχίζει να έχει ορίζοντα το «αύριο» και αυτό καθιστά την ομάδα σε ένα υψηλό επίπεδο αφήνοντας σου την αίσθηση πως πολύ σύντομα το ιστορικό σωματείο της Νότιας Κυνουρίας θα βάλει ξανά μπρος για να πρωταγωνιστήσει.

Προσωπικά είδα πολύ ωραίο παιχνίδι, με πάθος και ποδοσφαιρική ένταση, με τακτική και ρυθμό ανά διαστήματα με τον Αργύρη Κατσίχτη να παίζει τον δικό του ρόλο σε όλο αυτό απαντώντας μου μάλιστα με ειλικρίνεια στο τέλος του αγώνα στα ερωτήσεις που του έθεσα.

Κλείνω το άρθρο μου τονίζοντας πως το Λεωνίδιο έχει ακόμα έναν τελικό αυτό της παιδικής του ομάδας με τους Νέους Τρίπολης την ίδια στιγμή που η ομάδα Β’ στην δεύτερη κατηγορία έβγαλε μια πολύ καλή σεζόν ποδοσφαιρικά. Δεν το λες και λίγο αυτό…

ΥΓ Λάθη γίνονται και κάνω όμως σε καμία περίπτωση από πρόθεση. Ένα τέτοιο ελέω έλλειψης καθαρού πεδίου κατά την διάρκεια της μετάδοσης έκανα στην φάση του πέναλτι και οφείλω να ζητήσω ανοιχτά μια συγγνώμη από τον Ανδρέα Μπακάλη,

Αντώνης Χρονάκης