Ω, παίδες Ελλήνων, ίσοι είμαστε μόνο απέναντι στον θάνατο. 

Υποχρέωση της Δημοκρατίας μας βέβαια -πόσο ρομαντική είναι η Δημοκρατία ως έννοια, αφήστε με να το ξέρω καλύτερα...- είναι να είμαστε και όλοι ίσοι όσο είμαστε εν ζωή.

Βέβαια, στη Δημοκρατία μας, υπάρχουμε ημείς, οι κοινοί θνητοί, και οι άλλοι, οι λίγοι ανάμεσά μας που θεωρούν εαυτούς -και τους θεωρούμε κι εμείς, δυστυχώς- ανώτερους. 

Διότι στέκουν εκεί ψηλά και νομοθετούν, αφού τους ψηφίσαμε για να νομοθετούν για την ασφάλεια, την ευημερία και την εξασφάλιση του δικαιώματός μας να είμαστε όλοι ίσοι όσο είμαστε εν ζωή.

Καμιά φορά, βέβαια, τα φέρνει έτσι η ρημάδα η ζωή ώστε, εκείνοι που νομοθετούν βάσει κομματικής πειθαρχίας ή... τοις του Κυριάκου ρήμασι πειθόμενοι, υπερασπίζονται το κυβερνητικό έργο στον τομέα της Υγείας με σθένος, να απορούν για τα χάλια του Εθνικού Συστήματος Υγείας μόλις βρεθούν στη θέση του απλού πολίτη.

Το πολύπαθο ΕΣΥ καταρρέει. Και μαζί με αυτό, καταρρέω κι εγώ, κι εσύ, και οι γονείς, και οι φίλοι μας και τα αδέρφια μας και γενικώς όλοι.

Ο συμπαθής βουλευτής της ΝΔ και μετεωρολόγος Γ. Καλλιάνος έζησε, δυστυχώς, όλα όσα ζουν καθημερινά χιλιάδες πολίτες που αρρωσταίνουν και μεταφέρονται στο νοσοκομείο. Το υποστελεχωμένο νοσοκομείο, το νοσοκομείο του ράντζου, το νοσοκομείου των περικοπών, των κουρασμένων γιατρών και νοσηλευτών, το νοσοκομείο όπου οι χημειοθεραπείες αρχίζουν δύο μήνες μετά τη διάγνωση, εν ολίγοις, το νοσοκομείο το οποίο ο ίδιος, από τη θέση του βουλευτή, το έβλεπε με άλλα μάτια. Μέσα από τις ντιρεκτίβες και τα non paper του Μαξίμου. Και, όταν ήρθε η ώρα, ο κ. Καλλιάνος... τα είδε όλα όπως πραγματικά είναι.

Κατηγορεί τον καθηγητή που κούραρε τον πατέρα του ότι πήρε φακελάκι από τη μητέρα του. Κατηγορεί το ΕΣΥ ότι ο πατέρας του δεν τοποθετήθηκε σε ΜΑΦ ούτε σε ΜΕΘ παρά μόνον όταν ήταν αργά. Κατήγγειλε ότι ακρωτηρίασαν το δάχτυλο του ποδιού του πατέρα του σε απλό θάλαμο, με τον πατέρα του να βλέπει τη διαδικασία. Και ενώ δεν είχε καλέσει από την αρχή τον Άδωνι να τον βοηθήσει, τον πήρε τηλέφωνο, όπως είπε ο ίδιος, τις τελευταίες δύο μέρες, και του ζήτησε να παρέμβει. Αλλά, όπως του απάντησε ο Άδωνις, δεν μπορούσε να βάλει τον πατέρα του στη ΜΕΘ. Οι γιατροί τα αποφασίζουν αυτά.

Ορθώς.

Την περίοδο του κορωνοϊού, βέβαια, ο βουλευτής υπερασπιζόταν με σθένος το ίδιο ΕΣΥ που τώρα μέμφεται. Έλεγε «δεν υπάρχει ασθενής που να μένει εκτός ΜΕΘ». Ότι δεν έγιναν λάθη κατά την πανδημία. Ότι το να διασωληνώνεται ασθενής εκτός ΜΕΘ δεν είναι επικίνδυνο.

Και σήμερα, οι γιατροί φταίνε. Το νοσοκομείο φταίει.

Όσο για το φακελάκι, ο ίδιος ο Άδωνις έλεγε υπερασπιζόμενος την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ που προωθείται με βήμα ταχύ, ότι με τα απογευματινά χειρουργεία ουσιαστικά νομιμοποιείται, αφού δίνεται που δίνεται.

Πλέον οι ασθενείς θα πληρώνουν νόμιμα!

Τον πόνο του γιου για τον θάνατο του πατέρα, τον καταλαβαίνω και τον νιώθω.

Το να πέφτει κάποιος από τα σύννεφα με την κατάσταση στο ΕΣΥ, όχι.

Και μάλιστα βουλευτής, που έχει βάλει το χεράκι του για την κατεδάφισή του.

Οι γιατροί στο ΕΣΥ αντιμετώπισαν τον πατέρα του βουλευτή όπως κάθε άνθρωπο, δεν του έδειξαν ιδιαίτερη μεταχείριση, δηλαδή. Και αυτό είναι προς τιμήν τους. Το τι έγινε, δεν το γνωρίζουν παρά μόνο εκείνοι και η οικογένεια, θα κριθεί και στα δικαστήρια, από ό,τι φαίνεται.

Αλλά για να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στη ζωή, με αξιοπρέπεια, πρέπει εκείνοι που νομοθετούν, να νομοθετούν με γνώμονα το κοινό καλό και όχι τις κομματικές ντιρεκτίβες. 

«Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι, κάτω απ' τη φούστα του Δερβίση...»