Δεν παρακολούθησα από κοντά τις εκδηλώσεις του Wheeling2Help, όπως δεν θα παρακολουθούσα καμία ανάλογη εκδήλωση εθελοντισμού. Προσωπικές επιλογές είναι αυτές και η προσωπική άποψη της γράφουσας είναι ότι υπάρχει(;) κράτος, κράτος το οποίο πρέπει να πιέσουμε να πράξει αυτά που οφείλει για τις ομάδες του πληθυσμού που ζουν στο περιθώριο, που αντιμετωπίζουν μια βάναυση πραγματικότητα για την οποία μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς στην προσπάθειά μας να διευκολύνουμε τη δική μας πραγματικότητα.

Γνώμη μου είναι ότι η ευαισθητοποίηση του κόσμου είναι θεμιτή, ωστόσο οι φωνές θα έπρεπε να είναι φωνές διαμαρτυρίας και το ηχείο μας να στρέφεται στα αφτιά των κυβερνώντων.

Διότι δεν πιστεύω ότι ξαφνικά επειδή ποδηλάτησαν από την Κωνσταντινούπολη κάμποσοι άνθρωποι -αξιέπαινη προσπάθεια, οπωσδήποτε- τα καταστήματα της πόλης μας και οι τράπεζες θα αποκτήσουν ράμπες για τα αμαξίδια. (Αν, όμως, εγγράφως διαμαρτυρόμασταν καμιά εκατοστή πολίτες για αυτό, όπως οφείλουμε ως πολίτες;) Διότι δεν πιστεύω ότι από αύριο θα σταματήσουν να παρκάρουν οι συμπολίτες μας σε θέσεις αναπήρων. (Αν όμως κάθε φορά που βλέπαμε συμπολίτη να παρκάρει σε ράμπα του εξηγούσαμε πόσο άδικο είναι αυτό; Ή αν καλούσαμε την Αστυνομία;) Διότι αύριο δεν θα ξυπνήσουμε σε μια πόλη όπου τα πεζοδρόμια δεν θα είναι γεμάτα πινακίδες κάθε είδους μπηγμένες στη μέση τους, που εμποδίζουν ακόμα και αρτιμελή πεζό να περάσει άνετα. (Αν, όμως, βομβαρδίζαμε δημαρχείο και περιφέρεια με αιτήματα, όπως οφείλουμε ως πολίτες;)

Δεν πιστεύω ότι για να πράξεις το αυτονόητο σε αυτή τη χώρα και ότι για να δείξεις σεβασμό στον συνάνθρωπό σου πρέπει να ευαισθητοποηθείς μέσω δράσεων και προτάσεων. Παιδεία και αγωγή χρειάζεται. Δεν ξέρω πόσοι γονείς πέρα από το να σταυροκοπιούνται που το παιδάκι τους είναι υγιές ζητούν στα σχολεία να μάθουν τα παιδιά τους πώς να μην παρεμποδίζουν και να σέβονται τα άτομα με αναπηρία. Είδα πρόσφατα οικογενειακή φίλη να σκουπίζει τα χέρια του μωρού της επειδή τα άγγιξε νεαρός -του φιλικού μας περιβάλλοντος κι αυτός- με νοητική υστέρηση...

Αν αυτή την παιδεία έχουμε, και έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ακόμα και 20.000 ποδηλάτες να φτάσουν ως τη Σιβηρία για το «μήνυμα», δεν θα αλλάξει τίποτα.

Οι περισσότεροι όψιμα ευαισθητοποιημένοι αύριο μεθαύριο θα καθήσουν στα καφέ που έχουν βάλει τραπεζάκια πάνω σε ράγα τυφλών για να πιουν το ποτό τους και θα «ξεχάσουν» να επισημάνουν στον ιδιοκτήτη ότι αυτό που κάνει είναι παράνομο. Η Αστυνομία θα περάσει από εκεί για να ελέγξει τα ντεσιμπέλ και με τη ράγα δεν θα ασχοληθεί. Ευαισθητοποίηση σημαίνει πράξη. Σημαίνει διαμαρτύρομαι στις Αρχές. Σημαίνει ταλαιπωρούμαι λίγο για να κυκλοφορούν οι συμπολίτες μου ελεύθεροι και παρκάρω εκεί όπου επιτρέπεται. Σημαίνει τα τσουγκρίζω και με τον φίλο ιδιοκτήτη μπαρ - εστιατορίου - καφέ που έχει απλώσει τις ζαρντινιέρες του κάτι χιλιόμετρα έξω από το μαγαζί του επειδή η ελεύθερη μετακίνηση είναι πιο σημαντική.

Οπότε, wheel to help, αλλά αποτέλεσμα μηδέν αν δεν help to wheel. Διότι είναι ακατόρθωτο για έναν άνθρωπο πάνω σε αμαξίδιο να ξεκινήσει από το σπίτι του και να πάει μόνος του στο κέντρο ή να μπει σε οποιοδήποτε μαγαζί για τα ψώνια του στην πόλη μας.

Βοηθήστε να κινούνται τα αμαξίδια στην πόλη με πράξεις απλές, καθημερινές, με διαμαρτυρίες δίκαιες και στοχευμένες. Κι αν κάποιος πραγματικά νιώθει ότι έμαθε δυο πράγματα από την προχθεσινή εκδήλωση, ότι άλλαξε στάση ζωής, ας με συγχωρέσει. Μακάρι και το εύχομαι. Πιστεύω, όμως, ότι μόνο στην πράξη αποδεικνύουμε αυτό που είμαστε.

Τα υπόλοιπα, είναι μόνο ένα τσάμικο ακόμα στην Άρεως.

Γαλανιάδη Εύα