Κατόπιν των επαναλαμβανόμενων κρουσμάτων θανάτωσης αδέσποτων ζώων που έχουν γίνει πια καθημερινή είδηση στην πόλη μας πολλά ερωτηματικά και σκέψεις γεννώνται σε κάθε πολίτη ενεργό, σε κάθε κάτοικο που συνειδητά επέλεξε να διαβιώσει σε μια πόλη με πολιτισμό, ποιότητα ζωής και ποιότητα ανθρώπων, όπως η Τρίπολη.

Και ξαφνικά, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα θλιβερό περιστατικό δηλητηρίασης, νιώθεις οίκτο για το απρόκλητο έγκλημα, αγανάκτηση για το δράστη και απεύχεσαι τέτοια βίαιη τύχη σε κάθε συναισθανόμενο όν ξεπερνώντας το τυχαίο περιστατικό. Μέχρι που το τυχαίο σε καταδιώκει σε μόνιμη βάση και γίνεται συστηματικό. Σύστημα ποιού άραγε? Και γιατί?

Οι νόμοι πολλαπλασιάζονται, τα πρόστιμα αυξάνονται, οι αστυνομικές αρχές προς τιμήν τους προσεγγίζουν με εξαιρετική ευαισθησία και αμεσότητα τα προβλήματα κακοποίησης, οι φιλόζωοι πολίτες πολλαπλασιάζονται και έρχονται να καλύψουν το κρατικό κενό με το χρόνο τους, την προσπάθεια τους, τα χρήματα τους. Κι όμως….τίποτα δεν αρκεί.

Είναι ασύλληπτο το γεγονός ότι συνάνθρωποι μας έχουν αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάσουν το σεβασμό τους προς τη ζωή. Κι όλα αυτά στην εποχή της επιστήμης και της ενημέρωσης όπου οι ψυχολόγοι με σειρά μελετών έχουν αποδείξει ότι η κακομεταχείριση ζώων συχνά συνδέεται με επαχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής. Κοινώς όσοι κακοποιούν ζώα είναι πολύ πιθανόν να κακοποιήσουν και ανθρώπους. Σε πιο εξελιγμένες κοινωνίες μάλιστα , η θανάτωση ζώου αποτελεί ένα σοβαρό επιβαρυντικό στοιχείο, που πιθανόν να αποδεικνύει την ενοχή κάποιου υπόπτου για μια σειρά άλλων εγκλημάτων.

Η θανάτωση συναισθανόμενων πλασμάτων με τρόπο βασανιστικό δεν είναι πολιτισμός. Ο σεβασμός και η αγάπη είναι πολιτισμός και δεν πρέπει να συνηθίζουμε στη βία, ούτε να την ανεχόμαστε. Η σχέση μας με τα ζώα είτε το θέλουμε είτε όχι αποτελεί δείκτη της ποιότητας και του πολιτισμού μας. Η πραγματική ποιότητα του ανθρώπου κρίνεται όταν αυτός βρεθεί σε δυσανάλογη σχέση ανωτερότητας προς τα υπόλοιπα πλάσματα. Θα θελήσει να καταχραστεί την υπεροχή του για να επιβληθεί ή θα χρησιμοποιήσει τη δύναμη του για να δημιουργήσει συνθήκες ιδανικής συνύπαρξης?

Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή. Όσο το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στρέφει αλλού το βλέμμα και αντιμετωπίζει το πρόβλημα ως κάτι που μπορούμε να σκουπίζουμε κάτω από το χαλί της ευπρέπειας και της καλής εικόνας, όσο αδιαφορεί με το πρόσχημα ότι αυτός δεν είναι φιλόζωος ή με τη δικαιολογία ότι αυτή είναι η μοίρα των ζώων, τόσο οπλίζει ηθικά το χέρι των αυτουργών. Φιλόζωοι μπορεί να μην είμαστε όλοι αλλά είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τη διαφύλαξη της έννομης λειτουργίας της κοινωνίας μας και για το επίπεδο πολιτισμού που τόσο καυχιόμαστε ότι έχουμε κατακτήσει. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο οι πολιτιστικές εκδηλώσεις. Είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε κάθε στιγμή και ο τρόπος που αυτές κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.

Μακάρι ο «Μπιγκλάκος» να είναι το τελευταίο θύμα αυτού του άνισου πολέμου που έχει ξεσπάσει. Μακάρι να επικρατήσει η ανθρωπιά.

Πολιτιστικός Φιλοζωικός Σύλλογος Τρίπολης