Στις 14 Απριλίου του 1821, μια σπουδαία μάχη για την έκβαση της ελληνικής επανάστασης έλαβε χώρα στο Λεβίδι εναντίον των Οθωμανών. Μια άνιση εκ πρώτης όψεως μάχη, που ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, και χάρη στη γενναιότητα μιας χούφτας μόνο ανδρών, αποδείχτηκε νικηφόρος για τον νεοσύστατα ελληνικά σώματα και τους έδωσε κουράγιο για τη συνέχιση του αγώνα.

Στις αρχές του Απριλίου του 1821, ο Κολοκοτρώνης προετοιμαζόταν για την πραγματοποίηση του σχεδίου του να καταλάβει την Τριπολιτσά, που ως κέντρο της οθωμανικής διοίκησης ήταν ζωτικής σημασίας να πέσει στα χέρια των επαναστατών. Γύρω από την Τριπολιτσά, λοιπόν, είχαν δημιουργηθεί στρατόπεδα, προκειμένου να αποκόπτουν σιγά-σιγά την πόλη από την Πελοπόννησο. Ωστόσο, τα επαναστατικά τμήματα των Ελλήνων είχαν χάσει το ηθικό τους και στη θέα του τουρκικού στρατού εγκατέλειπαν τις θέσεις τους. Πολλοί αγωνιστές λιποτάκτησαν και ανέβηκαν στα βουνά.

Αλλά το στρατόπεδο του Λεβιδίου δεν διαλύθηκε. Και τούτο διότι οι αρχηγοί του ήταν Καλαβρυτινοί, και τα Καλάβρυτα είχαν ήδη ελευθερωθεί μόλις μερικές μέρες νωρίτερα. Οι αρχηγοί Πετιμεζαίοι, Σκαλτσάς, Λεχουρίτης, Χαραλάμπης, Στριφτόμπολας, Καρασπύρος, Σολιώτης και άλλοι συγκέντρωσαν 800 άνδρες και ταμπουρώθηκαν στο Λεβίδι. Εκεί κατέφθασαν και άλλοι από την Τριπολιτσά υπό τον Αβράλη.

Την εποχή εκείνη οι Οθωμανοί της Τριπολιτσάς έθεσαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο, προκειμένου να καταπνίξουν την επανάσταση: «Δέκα χιλιάδες ιππείς και πεζοί οι εκλεκτότεροι και εμπειρότεροι του πολέμου, διηρημένοι σε τρεις φάλαγγες ήταν έτοιμοι να εκστρατεύσουν κατά της Πελοποννήσου. Η πρώτη φάλαγγα είχε σκοπό να πάει στην Κόρινθο να ενωθεί με τους εκεί Τούρκους να καταλάβει τα παράλια και μέσω Ζαχώλης, Ακράτας και Αιγίου να φτάσει στην Πάτρα. Η δεύτερη να διέλθει από τη μεσόγειο Πελοπόννησο και μέσω Καλαβρύτων να ενωθεί με την πρώτη στην Πάτρα. Η δε τρίτη να διέλθει διά της Καρύταινας, του Λεονταρίου, του Φαναρίου, του πύργου Γαστούνης και περνώντας από του Λάλα να ενωθεί με τους εκεί Τούρκους, κατευθυνόμενη στην Πάτρα για την τελική συνένωση και συγκέντρωση των δυνάμεών τους. Οι Τούρκοι με αυτό το σχέδιο ήθελαν να υποτάξουν όλη την Πελοπόννησο. Ενώ ήσαν έτοιμοι οι θηριώδεις αυτοί εχθροί για την εκτέλεση του τρομερού τους σχεδίου, πληροφορήθηκαν ότι στο Λεβίδι βρίσκονται τοποθετημένοι Κλέφτες, έτοιμοι να εισβάλλουν στην Τρίπολη» (Π. Ιατρίδης).

Οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν για τη συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων και έστειλαν ισχυρή δύναμη περίπου 3.000 ανδρών από την Τριπολιτσά, οι οποίοι έφθασαν εκεί τα ξημερώματα της 13ης Απριλίου. Και πάλι, στη θέα του τουρκικού στρατού, οι περισσότεροι Έλληνες το έβαλαν στα πόδια. Ωστόσο, περίπου 80 άνδρες κλείστηκαν μέσα στο Λεβίδι, μαζί με τους αρχηγούς, και ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων.

Ακολούθησε σφοδρή μάχη, η οποία κράτησε περίπου 7 ώρες. Τελικώς, οι Οθωμανοί μπήκαν μέσα στο χωριό, αλλά εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν φωνές και πυροβολισμοί από την κατεύθυνση των Καλαβρύτων. Έφθασαν ο Σκαλτσάς από τα Σουδενά, ο Πλαπούτας, ο Τσαφατίνος, ο Νικολός Πετιμεζάς και άλλοι. Οι

Οθωμανοί βρέθηκαν ανάμεσα σε δύο μέτωπα και υπέστησαν μεγάλες απώλειες, εγκαταλείποντας τη μάχη.

Ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας έπεσε στη μάχη.

Η νίκη των Ελλήνων στο Λεβίδι, που θα μπορούσε να έχει αποβεί σε πανωλεθρία για τους ελληνικούς σκοπούς, εμψύχωσε τους αγωνιζόμενους, οι οποίοι βρίσκονταν ακόμα στην αρχή της επανάστασης και γνώριζαν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν έναν πανίσχυρο στρατό, καλά οργανωμένο και εκπαιδευμένο.

Ακόμη, η συσπείρωση που έδειξαν οι οπλαρχηγοί στη μάχη του Λεβιδίου, έδωσε το παράδειγμα ως προς τον τρόπο με τον οποίον έπρεπε να κινηθούν από εκεί και πέρα οι ελληνικές δυνάμεις.

Στη δημοτική παράδοση τραγουδήθηκε το κατόρθωμα:

«Τι ειν' το κακό που γίνεται στη μέση στο Λεβίδι;
Μήνα βουνά γκρεμίζονται, μήνα στοιχειά μαλώνουν;
Μάυτε βουνά γκρεμίζονται, μάυτε στοιχειά μαλώνουν.
Πετιμεζαίοι πολεμούν με εφτά χιλιάδες Τούρκους.
Έκλεισαν τον Στριφτόμπολα, τον δόλιον Αναγνώστη
Μεριά τον δέρνει η φωτιά, μεριά και το τουφέκι.
Στο παραθύρι κάθεται, ψηλή φωνίτζα βάλλει»
Πού 'σαι αδερφούλη Κωνσταντή και ξάδερφε Θανάση,
Πάρτε στα χέρια τα σπαθιά και τ' αλαφρά τουφέκια.
Κ' ελάτε να με σώστε απ' των Τουρκών τα χέρια»
Πήραν στα χέρια τα σπαθιά, στης πλάταις τα τουφέκια,
Βάζουν τους Τούρκους εμπροστά, σαν γίδια και τους πάνε
σαν την κοπή τα πρόβατα, σαν βουκολιό γελάδια».