Μια γυναίκα 43 ετών, μητέρα ενός ανήλικου ΑμεΑ, έπεσε νεκρή στη Σαλαμίνα από το χέρι του πρώην συντρόφου της χθες. Η γυναίκα είχε κακοποιηθεί από τον σύντροφό της σε σημείο να της σπάσει το πόδι.

Είχε κάνει ό,τι προβλέπεται, οπότε κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι ήταν δεμένη στη σιωπή της.

Οι γυναίκες μιλούν, πια. Αλλά εξακολουθούν να τις σκοτώνουν.

Η 43χρονη είχε καταγγείλει την κακοποίηση. Είχε εγκαταστήσει το «κουμπί πανικού» στο κινητό της τηλέφωνο, αλλά δεν πρόλαβε να το πατήσει προτού ο δολοφόνος πατήσει τη σκανδάλη. Πήγε στο σπίτι της μητέρας της, διότι πίστευε ότι εκεί θα ήταν ασφαλής -εξάλλου αν δεν ζεις στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη δύσκολα θα βρεθεί δομή για να πας να κρυφτείς αν βρεθείς στην ανάγκη να πατήσεις το «κουμπί πανικού». Τα έκανε όλα σωστά. Αλλά τίποτα από όλα όσα εκείνη έκανε, δεν στάθηκε αρκετό για να εμποδίσει τον 70χρονο να την κυνηγήσει και να την σκοτώσει.

Θα συμφωνήσουμε ότι επιτέλους στη χώρα μας κάτι αλλάζει ως προς την αντιμετώπιση των θυμάτων βίας. Και ότι κάθε εργαλείο που δημιουργείται για την προστασία των θυμάτων είναι χρήσιμο. Αλλά δεν είναι δυνατόν να καταγγέλλεται κακοποίηση και να αποδεικνύεται, και ο κακοποιητής να κυκλοφορεί ελεύθερος και οπλισμένος. Στην περίπτωση της Δώρας, της γυναίκας που είχε δολοφονηθεί στη Ρόδο από τον πρώην σύντροφό της, εκκρεμούσαν καταγγελίες εναντίον του για βία.
Γιατί να εκκρεμούν;..

Στο Εφετείο Λάρισας σήμερα ξεκίνησε η δίκη σε δεύτερο βαθμό του ανθρώπου που σκότωσε την 28χρονη εν διαστάσει σύζυγό του και το αδελφό της. Το θύμα είχε προβεί σε καταγγελία, και είχε ζητήσει περιοριστικά μέτρα τα οποία δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει, αφού εκδικάστηκαν τρεις μήνες μετά την καταγγελία και εφαρμόστηκαν μετά τη δολοφονία της από τον άνθρωπο που, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, την είχε απειλήσει ότι θα την σκότωνε!

Η δίκη αναβλήθηκε για τον Ιούνιο του 2024...

Έχουμε μεγάλο, τεράστιο πρόβλημα στην απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας. Οι δίκες τραβούν για χρόνια, οι συγγενείς των θυμάτων ταλαιπωρούνται ψυχικά, και, δυστυχώς, κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι με κακοποιητική συμπεριφορά, χωρίς να τιμωρούνται ή να σωφρονίζονται (ο σωφρονισμός τείνει να θεωρείται ανέκδοτο στην Ελλάδα). Ο «βιαστής των Εξαρχείων», για παράδειγμα, που πριν από είκοσι μέρες είχε σκορπίσει τον τρόμο στο κέντρο της Αθήνας, είχε συλληφθεί για απόπειρα βιασμού, παρήλθε ο χρόνος προσωρινής κράτησής του, δεν δικάστηκε ποτέ, δεν τήρησε τους περιοριστικούς όρους, και, σύμφωνα με την προανακριτική του απολογία, απλώς βγήκε ξανά να βρει γυναίκες. Επιτέθηκε ακόμα και σε 13χρονη και, όταν τον συνέλαβαν οι Αρχές, ισχυρίστηκε, αφού μίλησε με δικηγόρο, ότι δεν θυμόταν τίποτα.

Χρειάζονται μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις για τις δομές που φιλοξενούν γυναίκες και παιδιά θύματα βίας. Χρειάζεται να εστιάσουν οι καμπάνιες ενημέρωσης και στον θύτη. Να μην γίνεται αντικείμενο προβολής μόνο η εικόνα μιας κακοποιημένης γυναίκας την οποία καλεί το κράτος και η κοινωνία να σπάσει τη σιωπή της, κι αν δεν την σπάσει, «κακό του κεφαλιού της, ας πρόσεχε»...

Καμία καμπάνια σήμερα δεν παροτρύνει τον κακοποιητή να ζητήσει βοήθεια. Υπάρχουν κέντρα όπου μπορεί ένας θολωμένος και βίαιος άνθρωπος να αναζητήσει βοήθεια προτού γίνει δολοφόνος; Υπάρχουν δημόσιες δομές όπου να μπορεί να κατευθυνθεί, μέσω μιας καλά στοχευμένης καμπάνιας, ένας άνδρας που βλέπει τον εαυτό του να γίνεται όλο και πιο βίαιος μέρα με τη μέρα; Ή θα εστιάζουμε πάντα στο θύμα και τι αυτό μπορεί να κάνει για να σώσει τον εαυτό του;

Αντιγράφω από το in.gr, τη απολογία του 70χρονου:

«Κρίμα για το παιδί. Το παιδί το αγαπάω. Κρίμα που θα μείνει μόνο του. Γι’ αυτό περίμενα να φύγει το παιδί από το σπίτι, ώστε να μη είναι μπροστά. Δεν είχα φύγει από τη Σαλαμίνα μετά το περιστατικό (σ.σ.: τον ξυλοδαρμό της 43χρονης το βράδυ της Παρασκευής) και κοιμόμουν στο αυτοκίνητο. Ήξερα τι ώρα φεύγει το παιδί και μόλις έφυγε πήγα στο σπίτι».

«Την πυροβόλησα τρεις φορές και την πέτυχα δύο. Ήμουν αποφασισμένος να το κάνω. Το όπλο το πήρα από έναν Ρομά στη Σαλαμίνα πριν τρεις ημέρες. Το αγόρασα 400 ευρώ. Μετά τους πυροβολισμούς πήγα στο Κερατσίνι σε μια καφετέρια και ήπια έναν καφέ και έμεινα στο αμάξι. Σκεφτόμουν ή να παραδοθώ ή να αυτοκτονήσω. Της άξιζε. Δεν σεβάστηκε όσα έκανα. Ένιωσα προδομένος μετά από τόσα χρόνια σχέσης. Δεν έπρεπε να μου το κάνει αυτό» κατέληξε στην κατάθεσή του ο γυναικοκτόνος.

Την σκότωσε και μετά πήγε για καφέ στο Κερατσίνι, με τους φίλους του, όπου και συνελήφθη.

Η ελληνική κοινωνία γίνεται όλο και πιο βίαιη. Καθημερινά πληροφορούμαστε για ακραία περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων, ακόμα και μέσα στα σχολεία. Έχει χαθεί ο έλεγχος, κι αν δεν το αντιληφθούμε σήμερα, όχι αύριο, θα είναι πολύ αργά.

Οι δράσεις αλλά και οι πρωτοβουλίες για να σπάσουν τα θύματα τη σιωπή τους πιάνουν τόπο. Οι καταγγελίες αυξάνονται, και αυτό είναι θετικό. Αλλά οι δομές δεν είναι αρκετές. Χρειάζεται περισσότερη στήριξη στις γυναίκες οι οποίες προχωρούν σε καταγγελίες και αναγκάζονται εκείνες να κρυφτούν για να προστατευτούν, ενώ ο θύτης κυκλοφορεί ελεύθερος. Η ρίζα του κακού δεν είναι η σιωπή, αλλά η έλλειψη παιδείας και η φτώχεια, υλική και πνευματική. Άλλο μεγάλο αγκάθι, η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης. Βίαιοι και επικίνδυνοι άνθρωποι, για τους οποίους υπάρχουν καταγγελίες, κυκλοφορούν ελεύθεροι και συνεχίζουν να κακοποιούν χωρίς να έχουν δικαστεί, χωρίς να έχουν εκτίσει ποινή.

Σε αυτούς τους ανθρώπους το σύστημα τούς επιτρέπει να θεωρούν ότι δεν κάνουν τίποτα κακό.

Και για την κοινωνία, αρκεί το θύμα να λύσει τη σιωπή του.

Αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό.

(Φωτογραφία από τον Stefan Schweihofer στο Pixabay)

Γαλανιάδη Εύα