Είπα Μεγάλη Εβδομάδα, και γι' αυτό σκέφτηκα αρχικά να μην ασχοληθώ και να το αφήσω για μετά το Πάσχα, όμως αποφάσισα για ακόμα μία φορά να γράψω τις σκέψεις μου ξύνοντας πληγές κατά τρόπον τινά και ερεθίζοντας ίσως τα ένστικτα.

Τώρα λοιπόν που ολοκληρώθηκε η ποδοσφαιρική χρονιά, και στις δύο τοπικές κατηγορίες και στο κύπελλο Αρκαδίας, υπάρχει μια συνολική εικόνα έχοντας ως μοναδική εκκρεμότητα τον Παναρκαδικό και τη «μάχη» που δίνει στα μπαράζ ανόδου.

Η σεζόν σε επίπεδο ανταγωνισμού στην Α’ Αρκαδίας δεν ήταν ανάλογη των προηγούμενων χρόνων με τον Παναρκαδικό να φροντίζει και να βάζει τους όρους του από πολύ νωρίς, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του φαβορί την ίδια στιγμή που στην ουρά ο Ορχομενός με το 0-22 φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων της κατηγορίας.

Επιπροσθέτως στην ταλαιπωρημένη Β’ κατηγορία, στην οποία παράλληλα γίνεται μια τίμια προσπάθεια με την δημιουργία ομάδων Β’ που αποτελεί μια πολύ καλή συνθήκη για συνολικά ολόκληρο το Αρκαδικό ποδόσφαιρο, η αγωνία κράτησε ως το φινάλε με τον Απόλλωνα και τον Αετό να μονοπωλούν το ενδιαφέρον μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Δεν θα μπω (τώρα) σε δομικά ζητήματα λειτουργίας του Αρκαδικού ποδοσφαίρου, κάτι που αναμένεται να κάνω πάντως το προσεχές διάστημα, και να αναφερθώ μέσα από το δικό μου πρίσμα σε προβλήματα, δυσλειτουργίες αλλά και προοπτικές για ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό «αύριο». Διότι όταν δείχνεις το πρόβλημα οφείλεις να έχεις και μια πρόταση να καταθέσεις.

Θέλω να αναφερθώ στην νοοτροπία, θέλω να μιλήσω για τον ειρμό της σκέψης, για την κουλτούρα και την αντίληψη που υπάρχει μιας και για εμένα αυτό αποτελεί μια προέκταση που μας κρατά πίσω αναφορικά με το υποτιθέμενο ενδιαφέρον κάποιων και δη των ανωνύμων σχολιαστών για το Αρκαδικό ποδόσφαιρο.

Μια νοοτροπία μιζέριας, με κριτική βασισμένη πολλές φορές σε φαντασιώσεις και μύθους, με τεράστια εμπάθεια, χωρίς επιχειρήματα, στα όρια πολλές φορές σπίλωσης ανθρώπινων υπολήψεων, χωρίς καμία ποδοσφαιρική λογική παρά μόνο με στοχευμένο «κράξιμο» απέναντι σε πρόσωπα και ομάδες, σε παίχτες, προπονητές, σε διοικήσεις, παράγοντες και διαιτητές.

«Κράξιμο» σε εμένα που γράφω τις σκέψεις μου ελεύθερα, που πιστέψτε με από τότε που αποφάσισα να γράφω όλα όσα έχω μέσα μου με το ονοματεπώνυμό μου νιώθω πιο ελεύθερος από ποτέ γιατί δεν έχω ούτε να κρύψω κάτι, ούτε δεσμεύομαι από κανέναν και από τίποτα.

Σχόλια βαριά πολλές φορές με εκφράσεις που με κάνουν να κοιτώ με απορία τις λέξεις και να μην πιστεύω στα όσα διαβάζω.

Μου ζητήθηκε να κρίνω την διαιτησία, σας απαντώ όχι δεν είναι η δουλειά μου, ωστόσο έχω να πω πως έγιναν λάθη όπως γίνονται παντού, πως θα πρέπει οι διαιτητές και ιδιαίτερα τα νέα παιδιά να εξελιχθούν και να είναι πιο προσεκτικοί την ίδια στιγμή που η διαιτησία στον νομό μας και συγκριτικά με άλλους είναι σε υψηλό επίπεδο.

Δέχομαι «πυρά» γιατί γράφω για ομάδες και πρόσωπα μέχρι και γιατί γράφω για νέα παιδιά (δηλαδή για το παιδί το δικό σου, το παιδί της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς, του χωριού) γιατί τους βγάζω παρατσούκλια και εγώ τους φουσκώνω τα μυαλά και φταίω εγώ (βέβαια αν ήταν για το δικό σου παιδί εκεί ίσως ήμουν καλός, σαν την παροιμία με την κατσίκα του γείτονα ένα πράγμα) όμως νιώθω πολύ καλά μέσα μου γιατί κάποια άρθρα μου ταξίδεψαν και εκτός νομού και μερικά παιδιά είχαν στα χέρια τους δυο προτάσεις παίζοντας μπάλα εκτός Αρκαδίας τώρα.

Σας το λέω ξεκάθαρα πως δεν σκοπεύω να αλλάξω γιατί αυτός είμαι και έτσι έχω μάθει να πορεύομαι, πως θα συνεχίσω να γράφω για ομάδες, για προπονητές, για παιδιά που παίζουν μπάλα στο τοπικό μας και όσο βρίσκομαι εδώ θα έχω κατά νου να προβάλω το Αρκαδικό ποδόσφαιρο με όποιον τρόπο μπορώ.

Μου αρέσει η μπάλα και γουστάρω να αναλύω, να καταθέτω τις απόψεις μου δημόσια και να διαφωνώ μαζί σας, γιατί ναι ο καθένας έχει την δική του φιλοσοφία γύρω από το ποδόσφαιρο και πάνω απ’ όλα είναι υγιές να διαφωνείς με επιχειρήματα γιατί έτσι και εγώ θα μπορέσω να βελτιωθώ και να γίνω καλύτερος στην δουλειά μου και ταυτόχρονα ξέρω να αναγνωρίζω ανοιχτά τα λάθη μου και να ζητώ συγγνώμη (το έκανα πρόσφατα και στον τελικό κυπέλλου)

Συνεπώς, κρατώ μόνο όσα πραγματικά έχουν μια λογική, όλες τις σεβαστές από πλευράς μου διαφορετικές απόψεις έχετε από εμένα μιλώντας ποδοσφαιρικά μαζί σας με συγκεκριμένους και ειλικρινής όρους και χωρίς καμία δόση ίντριγκας γιατί αυτό είναι πέρα από εμένα και κάτι εντελώς άγνωστο για την ψυχοσύνθεση μου.

Δεν απολογούμαι με το άρθρο μου αυτό σε κανέναν έστω και αν έτσι κάποιοι νομίσουν απλά ακριβώς επειδή δεν έχω τίποτα να κρύψω η να φοβηθώ η να με κρατήσει απαντώ σε κάθε ανώνυμο σχόλιο που είτε δέχθηκα εγώ είτε δέχθηκαν ομάδες, παίχτες, προπονητές και παράγοντες από κάτι που επίσης έγραψα εγώ.

Αν αλλάξουμε όλοι μας (και εγώ μαζί) νοοτροπία και σταματήσουμε να βλέπουμε το Αρκαδικό ποδόσφαιρο ως αρένα ίντριγκας τότε ίσως υπάρχει ελπίδα πραγματικά να κάνουμε αυτό το πολυπόθητο βήμα μπροστά που τόσες φορές έχω γράψει και άλλες τόσες φορές αυτό έχει πέσει στο κενό.

Εξακολουθώ να πιστεύω σταθερά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό στο Αρκαδικό ποδόσφαιρο, στον Αρκάδα παίχτη και Αρκάδα προπονητή, στον Αρκάδα διαιτητή παραμένοντας αταλάντευτα μακριά από τα ανώνυμα τοξικά σχόλια αυτών των λίγων.

Τι είμαι και τι δεν είμαι οι περισσότεροι το ξέρετε, άλλωστε δεν το έκρυψα ποτέ ωστόσο ο σεβασμός μου σε όλους εσάς που κρατάτε τα σωματεία σας όρθια σε τόσο δύσκολες εποχές είναι μεγάλος και θέλω να νομίζω πως το γνωρίζετε.

Θα συνεχίσω λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες, φίλοι, «κριτές» και «επικριτές» να γράφω με ρομαντισμό και αγνότητα όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς μιας και έτσι είμαι αλλά και γιατί δεν έχω μάθει να νίπτω τας χείρας μου ως άλλος Πόντιος Πιλάτος για θέματα που άπτονται της δουλειάς που κάνω. Άλλωστε, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο έχουν (ακόμα) στοιχεία γνήσιας αγνότητας έστω και σε εποχές που τείνουν να αλλάξουν.

Άρα όπως καταλαβαίνετε θα συνεχίσουμε να μιλάμε για μπάλα, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε με στόχο να προβάλουμε το Αρκαδικό ποδόσφαιρο με τα καλά του και να τονίζουμε τα προβλήματα του.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλες και σε όλους.

Αντώνης Χρονάκης